مولانا - دیوان شمس

در هوايت بی قرارم روز و شب

سر ز پايت برندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل از عاشقان می خواستند

جان و دل را می سپارم روز و شب

تا نيابم آن چه در مغز منست

يک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

گاه چنگم گاه تارم روز و شب

می زنی تو زخمه و بر می رود

تا به گردون زير و زارم روز و شب

ساقيی کردی بشر را چل صبوح

زان خمير اندر خمارم روز و شب

ای مهار عاشقان در دست تو

در ميان اين قطارم روز و شب

می کشم مستانه بارت بی خبر

همچو اشتر زير بارم روز و شب

تا بنگشايی به قندت روزه ام

تا قيامت روزه دارم روز و شب

چون ز خوان فضل روزه بشکنم

عيد باشد روزگارم روز و شب

جان روز و جان شب ای جان تو

انتظارم انتظارم روز و شب

تا به سالی نيستم موقوف عيد

با مه تو عيدوارم روز و شب

زان شبی که وعده کردی روز بعد

روز و شب را می شمارم روز و شب

بس که کشت مهر جانم تشنه است

ز ابر ديده اشکبارم روز و شب